Unha noite calquera, un vello conta un conto a carón da lareira a un cativo, que treme de medo ao ouvir as andanzas de todo tipo de seres demoníacos que posúen ao lobo co fin de leva-la súa alma de cabeza ao inferno. Estes contos pescudan atemorizar ao rapaz para que o seu comportamento sexa ético e prudente. E que vaia cedo para o leito xa que estamos. Moitos séculos e anos depois pouco ou nada parece ter cambiado, os podedoros seguen a contarche contos, non para ensinarte nada, senón para atemorizarte e manter a túa cabeza ben baixa. para que os teus ollos non atinxan a ver nada máis que as sombras que te atemorizan, pero xamáis albisques a aqueles que en realidade as producen.
Históricamente, o lobo foi obxeto de todo tipo de escarnios públicos, foi acusado sistemáticamente coma útil chivo expiatorio das culpas dunha caste poderosa incapaz de garantir o benestar dos seus subditos. En cada cambio cultural. En cada cambio político, un lobo aparece para demostrar que é o verdadeiro causante dos problemas dun pobo que, históricamente, sofre a incompetencia e maldade daqueles que enarbolan baideiras nas que tan só eles creen.
A chegada do cristianismo a Europa occidental vai a supor un antes e un despois no que á imaxe pública do lobo corresponde. Até aquel entón, tanto a relixión do imperio, coa loba capitolina á fronte, como diferentes relixións paganas extendidas polo continente, consideran ao lobo como un animal totémico enviado dos deuses. O cristianismo tiña que romper con toda crenza anterior, usará a imaxe do lobo coma un demo, en oposición á o símbolo cristián "agnus dei", o año de Deus, que pasará así a ser vítima do lobo. Esta imaxe cala profundamente na sociedade dende entón. Amosando ao lobo como o mesmo diaño, comeza a campaña de desprestixio que dende entón sufre a especie. O lobo xa non é un competidor, senón unha entidade demoníaca que hay que eliminar sistemáticamente. Esta nova realidade vese claramente reflectida na cultura popular, amosando ao lobo en contos e refráns, sempre dun xeito negativo.
Pasando os séculos escuros que supoñen a idade meia e moderna, con rexímenes políticos baseados nas monarquias absolutistas e imperialistas, chegamos ao que coñeceremos como a ilustración. Quizáis o maior cambio político occidental dende a caida do imperio romano e a chegada do cristianismo. Este cambio político acontecido entre os séculos XVIII e XIX, vai a supor a caída de moitas das monarquías da época, ou cando menos un cambio significativo nas actitudes daquelas que conqueriron sobrevivir. Pero, como cada vez ocorre un profundo cambio político, as castes poderosas non van a estar dispostas a deixarse vencer tan fácilmente, e utilizarán para manter intacto o seu poder, toda a mecánica do estado da que dispoñen.
Durante estes séculos, sucédense por toda Europa Occidental, unha serie de sucesos que terán ao lobo , en diferentes formas, como principal protagonista. Así aparecen extratéxicamente unha serie de bestas de aspecto lobuno, espalladas polos diferentes reinos da época, que se adican a matar sistemáticamente ao pobo e ao seu principal sustento da época, o gando. Puntualmente, case milagrosamente, o nobre, monarca ou exército de turno, aparece para dar caza á besta e demostrar así o interese por un pobo que até aquel mesmo intre pouco ou nada importara. Nin que dicir ten os discursos apocalípticos que dende os púlpitos das diferentes igrexas se emiten, para atemorizar a un pobo farto de cadeas e asoballado. Nacen así as primeiras constitucións e democracias, débiles e fráxiles. As bestas depredadoras quedarán coma un capítulo curioso que engrosará as páxinas da criptozooloxía, que non se preocupará de contextualizar os feitos descritos, co período histórico nos que se suceden.
Pero a sorte do lobo distaba aínda moito de cambiar, xa que os cambios de rexímenes non sempre supoñen unha mellora dos dereitos dos pobos. Depois do nacimento das primeiras democracias e monarquías ilustradas, e xa en pleno século XX, sucédense dous dos acontecimentos máis catastróficos da historia da humanidade, as 1ª e a 2ª guerras mundiais. Caldos de cultivo dos diferentes rexímenes militares e autoritarios, fascistas ou comunistas e, habitualmente de corte militar, que se erixen en salvamento dun pobo, pouco acostumado aínda á unha liberdade real. Nos rexímenes fascistas a igrexa xogará un papel máis que protagonista, coma nova caste poderosa que redimirá ao pobo antes liberto dos seus pecados. O soño dunha liberdade lobuna ficará conxelado durante unhas décadas máis. Na península, o réxime fascista demostrará o seu interese e preocupación polo pobo a través da eliminación sistemática de depredadores, unha das moitas canles de limpeza de imaxe da época, deta volta denominada "Junta de extinción de especies dañinas", que financiará a morte de todo depredador sisvestre no estado. Este pensamento e forma de actuar non trocará até a chegada á pequena pantalla de Felix Rodríguez de la Fuente, que fomentará o cambio na lexislación conservacionista da época.
Sen embargo, non hai mal que cen anos dure, e coa chegada das décadas dos sesenta e setenta do século XX, os rexímenes totalitarios van facendo augas, caendo polo seu propio peso, a presión popular, ou a morte do "dignatario". Durante esas convulsas décadas, unha vez máis as castes poderosas usarán ao lobo coma chivo expiatorio, nun derradeiro intento de manter o seu poder. Sucédense en España e outros países, ataques de lobos a persopas, e acumúlanse os titulares de heroicas intervencións de gardas civís ou policías, para salvar a un pobo, unha vez máis, sedento de liberdade. As democracias intálanse en aqueles países atados baixo os xugos dos ditadores.
Atópámonos xa en pleno século XXI, sin dúbida algunha, unha nova época de cambios nos que aqueles que exerceron o poder durante as décadas postfascistas, ven peligrar o seu estatus. Unha vez máis, atopamos, aos mesmos no mesmo encasillado papel de actor fracasado. Enabolando a bandeira antilobuna, para contentar a un pobo farto de corruptelas. Coitados aqueles que morden o anzol envelenado do lobo. Emponzoñada a verdade, que non é outra que a demolición controlada dun agro, dun rural, que xamáis importou a ninguén. Se en verdade lles importa, por que firman o TTIP, que encherá de carne barata os nosos mercados??, sería o lobo o que firmou o tratado entón, ou foi o lobby??
Queridos gandeiros, desconfiade dos depredadores económicos con garabata, non daqueles libres como o vento e de catro patas, que supoñen a excusa para a incompetencia endémica dos nosos políticos. Agora que China planea clonar sistemática de gando para encher os nosos supermercados, loitade contra aqueles que o permiten. Non contra aqueles que defendemos o equilibrio ecolóxico, político e económico da terra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario