Durante séculos tempos escoitado os contos nos que o lobo protagoniza un papel sanguinario e demoníaco, e no que o home, ou animais humanizados, son as súas vítimas. Sen embargo a historia amosa, en ocasións, un papel que supera con creces a ficción ilustrada nos contos. Así, ao longo dos derradeiros cen anos, aparecen, espallados por todo o mundo, unha serie de casos, que non por agochados, deixan de ser reais. Decenas de rapaces, abandonados polos homes en plena natureza, son adoptados por mandas de lobos, que conseguen facelos sobrevivir, nun entorno en principio hostil.
O caso español máis coñecido é o de Marcos Rodríguez Pantoja, cuia historia inspiraria a película "Entre Lobos". Por sorte nos últimos anos observamos a posta en valor destes casos. Que en tempos, lonxe de encumbrar ao lobo a un papel salvador, afunden aos seus protagonistas a un papel demonizador. Son homes salvaxes, e perigosos, pagáns que hai que convertir urxentemente ao cristianaismo para salvar a súa alma.
Marcos é o caso máis coñecido no noso país, pero non o único, aínda que, non sin tempo, rematou ben (máis ou menos), Dista moito da sorte que correron outras persoas atopadas no noso país baixo as mesmas circunstancias. Observemos algúns casos.
Ao longo dos séculos varias persoas abandoadas ou perdidas á súa sorte nos montes da Península Ibérica. A observación ou captura destes indivíduos deron lugar a multitude de lendas, que con maior ou menor proporción de licencias poéticas, foron transmitidas oralmente de xeración en xeración. Dando lugar a contos ou personaxes lendarios, pasarían a engrosar o Olimpo Popular dunhas xentes que pouco ou nada sabían de letras. Co paso dos anos, estas lendas pasarían a engrosar o olimpo postmoderno da criptozooloxía, baixo os epígrafes como lobishomes, dogmans e criaturas similares.
Pero ¿Qué ocorría realmente con estas xentes "salvaxes" capturadas durante os séculos escuros da idade media e moderna?. O máis habitual é que foran detidos e postos a disposición da autoridade da época, que non era outra que a da propia Igrexa, daquela todopoderosa, que soía condenar a morte a estes seres por connivencia cos lobos; considerados nese tempo demos por dereito propio.
En Asturies, coñecemos incluso un vernáculo para as xentes criadas por lobos e que comandaban mandas destes, sendo coñecidos baixo o nome de "lloberus". Un dos máis coñecidos foi o "lloberu" de Burbudín (Llanes) que merodeaba polos altos del "Puertu Riensena"
Coñecido é tamén o caso de Ana maría García, natural de llanes, e que foi acusada no ano 1641 en Toledo polo tribunal da Santa Inquisición, acusada de "llobera" ou "capitana dos lobos".Aínda que non existe constacia da convivencia desta cos lobos direitamente, e a súa confesión foi, coma todas optida medinte torturas. E que foi condenada a morte.
En Catalunya é coñecido o proceso da Santa Inquisición contra Pere Torrent, "O bruxo da Garrotxa". Acusado de bruxo e "lobero" e aforcado. A figura do lobero en Catalunya é tida por un persoeiro escuro que cobra por manter alonxadas ás mandas de lobos do gando, son coñecidas por nomes como " llobaters, llopaters, amansidors, encortadors, menadors, amenadors, ensalmadors ou salmaires de llops."
Como podedes observar, a relación de homes ou mulleres cos lobos, xamáis foi ben vista, e mesmo foi encarnizadamente perseguida.
Con isto, pomos sobre a mesa unha verdade incontestable, o lobo sanguinario, culpable de tódolos males, é quen de críar rapaces, adoptándoo. Rapaces, recordemos, abandonados polo home, antes e despois da súa convivencia cos lobos. A día de hoxe, o que queda da poboación lobeira da que formaba parte a manda que criou a Marcos, son catro lobos. Catro lobos que ao meu entender, deberían ser considerados monumento natural polo protagonismo exercido nesta apasionante historia que, por sorte, hoxe coñece moita xente.
¿Debemos entón, pobo alienado e asoballado, seguir considerando ao lobo como a un inimigo?, ou ¿debemos consideralo un compañeiro de viaxe tan asoballado coma nós mesmos?
No hay comentarios:
Publicar un comentario