A Gallaecia, área de estudo abranguida por este blogue, é unha das rexións peninsulares con maior número de especies de anfibios. Na actualidade, están citadas nada menos que 18 especies diferentes. Algunhas destas especies teñen nesta terra, ademáis, a maior parte da súa distribución muldial; como é o caso dos endemismos ibéricos Chioglossa lusitanica, Rana iberica ou Lissotriton boscai. Existen ademáis subespecies endémicas doutras das especies presentes e cunha distribución máis ampla. Por outra banda a listaxe dos anfibios da Gallaecia dista de ficar pechada, xa que é moi posíbel que pronto a aumentemos con novas especies, conforme se van mellorando os estudios deste grupo de vertebrados, e coas profundas revisións sistemáticas que están tendo lugar en Europa.
Pronto vos ofreceremos unha listaxe completa dos anfibios da Gallaecia, máis hoxe ímosvos amosar un dos máis belos anfibios da nosa contorna, o limpafontes verde (Triturus marmoratus), coñecido en castelán co nome de "Tritón jaspeado". Na Galiza son usados frecuentemente para referirse aos anfibios urodelos dos xéneros Triturus e Lissotriton, os nomes vernáculos de "pintafontes", "limpafontes", "gardafontes" etc, estes nomes nacen da crenza xeneralizada de que as augas habitadas por este tipo de vertebrados eran aptas para o consumo humano, potables polo tanto. Temos sí un uso tradicional de bioindicadores na nosa terra.
O limpafontes verde é o maior dos limpafontes dos que se atopan na Galiza. De cor pintada de verde e negro, trátase dun dos anfibios máis rechamantes, presentando sempre a zona ventral negra e punteada de branco. Tamén se trata dunha especie frecuente, tendo unha distribución xeneralizada en toda a Gallaecia.
Teñen dous períodos vitais anuais, coñecidos coma "fase acuática" e "fase terrestre". A fase acuática é coincidente, máis ou menos, co período reproductos (non sempre). Nesta, os machos desenrolan cristas no lombo e cauda coam caracter sexual para atraer ás femias. Ademáis presentan unha banda lonxitudinal na cauda de cor branca case prateada en ocasións. Na fase terrestre a pel presenta un aspecto áspero e seco, e as cores son máis mates, non tas cintilantes. Os machos perden as cristas. En tódalas fases as femias e xuveniles presentan unha banda lonxitudinal no medio do lombo de cor laranxa.
Nas imaxes podedes apreciar unha serie de exemplares fotografados durante os pasados meses de Setembro e Outubro, no entorno da Ría de Vigo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario