jueves, 23 de junio de 2016

O lobo na noite de San Xoan.

En certos puntos do interior galaico o nome dos depredadores non debe ser pronunciado, polo risco que isto supón, xa que se cree que ao facelo, convocamos ao ser para que apareza. Esa é a razón pola que en certos puntos de Ourense ao lobo se lle chama Xan.

A orixe deste tabú secular pérdese na noite dos tempos, e hai quen opina que nace xa no paleolítico, antes incluso de que a sedentarización do ser humano se producise. Nese momento e nso se´culos posteriores o lobo sería adorado coma un totem, e a súa figura nom é frecuentemente representada, crese que froito dese tabú, que atinxe non soio ao lobo, senón tamén ao resto dos grandes depredadores.

Depois da caída do imperio romano, durante o cal a loba capitolina foi frecuentemente representada, xa que amamantara a Rómulo e Remo, fundadores da cidade de Roma, chega o cristianismo, e con este o oscurecimento da figura do lobo. Nese intre o lobo pasa a ser a oposición á propia figura de cristo, representada por un año ou cordeiro o "AGNUS DEI" o "año de deus que quita o pecado do mundo" e as lendas, retazos sen duda das antergas crenzas e sentimentos relixiosos dos galaicos, van oscurecendo tamén o seu discurso arredor do lobo.

Coa chegada da máxica noite de San Xoan ou San Xan, non deixo de lembrarme do lobo, que, por sorte aínda oulea nos nosos montes, e que nesta noite meiga de lume sacro, percorre con sixilo lonxe das miradas que aínda hoxe o perseguen, xa non para adoralo, senón para acabar con él.

Non temades a pronuncia-lo nome do antergo Deus, xa que se o lobo chega a aparecer, teredes a sorte de poder contar ter visto a un dos seres máis espectaculares e belos de cantos percorren a nosa vella Gallaecia.





2 comentarios: